Lagunamatata

"Hurry up hurry up", het was 7.00 uur in de ochtend toen onze taxibus chauffeur de poorten van onze accommodatie opende. Wij zaten nog lekker aan het ontbijt maar het was heel duidelijk dat we dat niet konden afmaken. We hadden blijkbaar haast. Onze spullen werden achterin gegooid en zonder verder een vriendelijk 'goedemorgen' te ontvangen gingen we op pad. Het komende uur zouden we her en der in het stadje onze medereizigers oppikken. Altijd interessant zo'n eerste indruk, immers de komende 4 dagen zouden wij samen moeten doorbrengen dus please, laat het alsjeblieft wat florissante types zijn waar je mee kan lachen.
De eerste was Onno, een lange slanke Nederlandse jongen die in zijn eentje op reis was. Op het eerste gezicht een leuke vent. Verder stapten in: Michael en Sabina, een stel uit Duitsland, Ingrid en Kristina, twee vriendinnen uit Noorwegen, Melanie en Marina uit Zwitserland en als klap op de vuurpijl, Markus. De laatste was een zeer merkwaardige Duitse vogel. Met een safari hoedje op zijn net wat te bolle hoofd en kaki wandelbroek met heupfles, deed hij een beetje denken aan een avonturier in de wilde tuinen van Centerparks. Het was het net niet.
Onze eerste stop was aan de rand van San Pedro de Atacama bij de grenspost. Allemaal de bus uit, tassen door de scanner, stempel halen en weer de bus in. Klonk niet moeilijk zou je zeggen maar zet er zes schreeuwende mannen tussen die het stuk voor stuk proberen te stroomlijnen en je creëert al snel chaos. Het leek de beurs op Wall Street wel. Maar na een uur waren we dan echt de grens over, Bolivia in.

Het landschap was droog en zanderig met op de achtergrond rood-oranje bergen. De weg leek vlak maar dat was schone schijn. Stiekem stegen wij tot een hoogte van bijna 5000 meter. En waar we op de Kilimanjaro een jaar tevoren hadden geleerd dat acclimatiseren bij dit soort hoogtes van levensbelang kon zijn, was daar hier dus totaal geen sprake van. Zo stonden wij even later bij de Boliviaanse immigratie post. Hier moet je je niet te veel van voorstellen: een hutje op de vlakte en een slagboom, wat nors kijkende mensen die chagrijnig een stempel in je paspoort zetten.
Onze bus werd ingeruild voor 2 grote 4WD's en onze tour kon beginnen.

Met DJ Markus voorin, die grote Duitse hits draaide waar niemand ooit van had gehoord, een goedlachse gids die geen Engels sprak, Melanie en Marina achter ons die vrolijk de boel vertaalden en wij in het midden, was het een gezellige boel. Het landschap was adembenemend. Laguna Verde, Laguna Blanca, gelegen aan de voet van de Licancabur vulkaan, thermale water pools, geisers.... We raakten niet uitgekeken. En dacht je dat je het mooiste had gezien, Lagunamatata, er was altijd wel weer iets nóg imposanter dat volgde. Maar ondanks dat ik enorm genoot begon er ergens in mijn hoofd een gevoel te ontstaan dat ik maar al te goed herkende. Ik vroeg Ralph of hij de Diamox ook bij zich had. Zeker, alleen zaten die diep verpakt in zijn backpack en die lag boven op de auto gebonden. Hmmmm.... minder handig.
Laguna Colorada was onze eindbestemming. Dit gekleurde meer vormt de thuishaven van duizenden flamingo's. Al baggerend door het slijk gaf deze roze gloed veren op stokjes een extra dimensie aan het landschap. Wow wat was dit mooi.
Onze accommodatie lag niet veel verderop. Tsja Bolivia, vergeet de rijkdom en verwelkom de primitiviteit. In een slaapzaal voor 6 personen stonden een aantal brakke bedden met oude muffe dekens. De relax ruimte waar we konden eten en zitten bestond uit een lange tafel met houten bankje en dat was het. Het culinaire hoogstandje van de kok: aardappelpuree met een worst en een tomaat. Maar dat baarde mij nog de minste zorgen. Inmiddels voelde ik me misselijk en had ik een bonkend hoofd. Dit was niet goed. Op weg naar de wc was het raak. Mijn maag keerde zich 3x om en vanaf dat moment werd ik alleen maar zieker. Rillend en koud met 30 dekens op me en een zak waar ik om de haverklap boven hing (en die ralph vervolgens buiten om het hoekje neerzette) lag ik daar. Hoogte ziekte. Wat een ellende. Ralph was zo bezorgd dat hij de hele avond bij me is gebleven. Moesten we terug naar beneden? Konden we het afwachten? We wisten het ook niet zo goed. De gids trommelde nog een aantal vrienden op en kwam uiteindelijk met de 'wonderpil'. Die moest ik nemen en dan zou het beter gaan. Omdat wij geen idee hadden wat er in zat hebben we deze toch maar vriendelijk aangenomen en aan de kant gelegd. Het was een zware nacht.

De volgende dag voelde ik me gelukkig iets beter maar had nog steeds het idee dat de energie uit me werd gezogen. Maar, zoals het motto luidde: Lagunamatata, het komt altijd weer goed! Nog meer kleurige meren passeerden de revue en terwijl ik ze allemaal even mooi vond kon Ralph bijna geen meer meer zien. Gelukkig kreeg hij afleiding want bij meer 23 stond wel een heel bekende flamingo: zelfs met bril herkende wij hem. Het was Ron! Zo ontmoetten we elkaar voor de derde, en nu ook laatste keer deze reis over een afstand van duizenden kilometers. Toch een kleine wereld.

De tweede nacht verbleven we in het 'Salt hotel' waar de muren, de vloer en de rand van het bed bestonden uit puur zout. Net een ijspaleis met al die witte glinsterende kristalletjes. Het eten die avond smaakte een stuk minder flauw en ik voelde me weer goed genoeg om aan te schuiven bij de rest voor een Hollands potje 'Toepen' dat Ralph de anderen had geleerd.

Dag drie. Vandaag vertrokken we naar de plek waar een ieder eigenlijk voor kwam: salar de Uyuni. Met een oppervlakte van 10.582 vierkante km, de een na grootte zoutvlakte van de wereld. Ongeveer 40.000 jaar geleden was deze vlakte een deel van het Minchinmeer, totdat dit opdroogde. Geschat wordt dat het meer dan 10 miljard ton zout bevat. Een eindeloze witte vlakte met in het midden Isla Incahuasi, een rotsig geheel met enorme cactussen (Trichocereus pasacana) tot wel 12 meter hoog. Tussen onze prikkende vrienden maakten wij een korte wandeling. Met de salar op de achtergrond een plaatje!
Terug op de vlakte brak het speelkwartier aan. Want wat is er leuker dan funny pictures maken op de zoutvlakte. Ralph en ik hadden thuis al een beetje ge-googled om ideeën op te doen en voor we het wisten stonden er 12 man in de raarste poses, te doen alsof ze iemand omver bliezen, plattrapten, opaten etc. Erg grappig.
Toch, aan alles kwam een eind. Via een oud treinen kerkhof, waar de mannen zenuwslopende achtervolgings scènes naspeelden, kwamen we die middag aan in de stad Uyuni. Einde van de tour. Hier splitsten onze wegen met de rest van de groep die verder gingen met hun reis. Sommigen nog maanden lang. Voor ons zat het er helaas op. Wij werden met de auto terug gebracht naar San Pedro de Atacama. Daar hadden wij nog een paar uur de tijd die wij doorbrachten op een klein zonnig terras. We bestelden twee bier en proostten op een fantastische mooie reis. Wat hadden we veel gezien en gedaan en wat zouden we hier nog vaak aan terug denken. Ja, een van de mooiste reizen die we tot nu toe hebben gemaakt.