Een Argentijns gokje wagen

Daar stond hij weer, onze favoriete huiseigenaar van Posada del Angel. Hij was zo blij ons weer te zien dat we allebei een dikke knuffel kregen en zijn vrouw gelijk thee voor ons inschonk. Ze leken super blij ons te zien. Misschien was hij toch niet zo raar als wij dachten. Een nacht nog zouden we in zijn casa verblijven. El Calafate, het was een soort thuiskomen. Daarbij de beste tussenstop op weg naar onze volgende bestemming. Nadat ik mijn thee op had vroeg ik de beste man of hij toevallig mijn beige broek en blauwe shirtje had gevonden die ik natuurlijk ergens was kwijtgeraakt maar niet meer wist waar of wanneer. Toevallig bleek hij deze te hebben gevonden, ik had ze blijkbaar vier dagen geleden laten hangen in de kamer. Mooi dacht ik. Niet dus. Hij had ze weggegooid, vond ze in abominabele staat verkeren. Nou, mijn shirt was net nieuw en in de broek, tsja daar zat een klein gat in maar wel op de kont, daar heb ik nog nooit een man over horen klagen. Nou goed, een voordeel, de tas was weer wat lichter.

In het dorpje zelf was het prachtig weer en omdat we de tijd hadden en de vorige keer alleen maar regen en wolken hadden gezien bij de gletsjer, huurden wij een autootje en reden er over een prachtige weg naar toe om het brok ijs nog een keer te aanschouwen. Ik hoef hier verder natuurlijk niets meer over te vertellen want dat staat al in een eerder verhaal. Het was wederom weer genieten en dit keer met her en der een blauw stukje lucht.

Na het eten en inkopen doen voor de volgende dag hadden wij nog wat Argentijnse pesos over. Morgen zouden we daar niets meer aan hebben. Tsja... Er zijn natuurlijk heel wat manieren om er vanaf te komen maar de leukste leek ons het casino van El Calafate. Waar er in Nederland gespeeld wordt met chips van 10 euro was dat hier 2 euro. Nou daar gingen we, stapelen maar;-). Black Jack, roulette, poker.... alles probeerden we. Het tellen in het Spaans hadden wij binnen no-time onder de knie maar hoe we het ook probeerden, de stapel werd alleen maar groter. Dat was niet de bedoeling. Op een gegeven moment hadden we zelfs een 'plakkaat', tevens de maximale inzet van de tafel. Het moest niet gekker worden. In Nederland heeft zo'n ding een waarde van minimaal 10.000 euro. In Argentinië helaas niet maar je kunt er wel een nachtje voor slapen bij onze grote vriend in het dorp. Ik schoof weer een stapeltje naar voren bij de black jack tafel en keek opzij. Daar lag het plakkaat. Ralph had 'm ingezet. Ik keek hem vragend aan. "Weet je..." zei hij met een grote grijns, "ik heb altijd al een keer zo'n ding willen inzetten en nu kan dat een keer". Hij kreeg een aas. De kaart erna?... Tsja, Ralph had er in ieder geval een keer mee gespeeld;-)