Opzij Opzij Opzij…...

Dag 4: Refugio Paine Grande - Grey Glacier - Refugio Paine Grande: 22 km. Duur 8-9 uur.

Als een stel berggeiten renden wij met een rotgang omhoog, over stenen, beekjes en kronkelende paden. De een na de ander haalden we in, rustig lopende wandelaars met van die stokken waardoor je bijna werd getackeld. Ze keken ons een beetje verbaasd aan wanneer wij ze in onze vaart nog vriendelijk gedag zeiden. Vandaag was onze laatste dag in Torres del Paine. De zon scheen, de vogeltjes vloten en het klokje tikte rustig door. Waarom zo'n haast? Het was toch immers vakantie? Klopt, maar Ralph had bedacht dat we misschien wel de boot van 13.00 uur terug konden nemen ipv die om 18.30 uur. Dat was namelijk "super relaxt"! We hadden dus een uitdaging: 22 km in 4 uur, heuveltje op, heuveltje af. Daar gingen we. Mijn fotografie kunst werd aardig op de proef gesteld met deze ren en shoot techniek terwijl Ralph om de kilometer een update gaf over onze gemiddelde snelheid. Eigenlijk ging het best aardig tot wij na 8 km boven aan bij een rotspunt belandde en onze weg een dalingspercentage begon te vertonen die net niet loodrecht was. "Super relaxt"! Ralph begon steeds zorgelijker te kijken. Die boot gingen we natuurlijk nooit meer halen. Maar toen voor ons de enorme gletsjer begon op te doemen was dat ook helemaal niet meer erg. De eindeloze witte vlakte strekte zich voor ons uit. Grote blokken ijs dreven als verdwaalde stukken in het meer. En dacht je dat je een stukje kon pakken.... Vergeet het maar, het meeste lag onder water en was loodzwaar. Omdat we geen haast meer hadden besloten we naar een mooi uitzichtpunt te lopen waar behalve wij niemand was. Na wat klim en klauterwerk zaten wij daar heerlijk in de zon op een rotspunt aan het meer en verbaasden ons over de snelheid waarmee de ijsschotsen voorbij dreven. Ja dit was meer dan de moeite waard en ook Ralph was blij dat we dit niet hadden overgeslagen.
Om 18.30 stapten wij op de boot. Met een laaghangende zon, schijnend over het meer voeren wij langs de bergen waar wij ons de afgelopen vier dagen tussen hadden begeven. Wat een prachtig gebied, wat een mooie natuur en wat een heerlijke tocht. En ergens daar in de woestenij liep het, geruisloos en bijna onzichtbaar, onze poema!