"The driest place on earth"

Bij aankomst in Puerto Natales was het al donker. Veel van de stad zouden we ook niet gaan zien omdat wij de volgende morgen al weer vroeg uit veren moesten voor een lange reisdag. We sliepen in het super schattige hotel ‘ We are Patagonia’. Zachte bedden, heerlijke douche en een wam ontvangst door de eigenaars. Onze laatste nacht in Patagonië ontbrak het aan niets.
Al vroeg in de ochtend stonden wij weer op hetzelfde busstation als de avond ervoor. Wachtend op ons transport naar Punta Arenas hoorden wij plots een bekende stem. Dezelfde stem die ons een paar maal had gevraagd of wij toevallig zijn bril hadden gevonden omdat hij deze weer eens kwijt was. Met een immer grote grijns op zijn gezicht was het een vrolijk weerzien: Ron en Liz. Ook zij hadden blijkbaar een bus naar dezelfde bestemming geboekt. Weliswaar bij een andere maatschappij maar toch.
In Punta Arenas stapten we op het vliegtuig naar Santago en vlogen vervolgens door naar Calama, een stadje in het noorden van Chili. Met een taxibusje werden we naar onze eindbestemming van die dag gebracht: San Pedro de Atacama.

Met zijn 5600 inwoners ligt dit kleine stadje in de Chileense provincie El Loa op zo’n 2500 meter boven zeeniveau. De stad is gebouwd rondom een oase in de Atacama woestijn. Hmmm, de Atacama woestijn; de zwoele stem van David Attenborough doemde zachtjes op in Ralph’s hoofd. “The Atacama desert, the driest place on earth”. Ik had altijd gedacht dat dat de plantenpot was van ons bonzai boompje thuis maar dat valt dus nog wel mee. Gemiddeld valt er zo’n 15 mm regen per jaar in dit gebied, alhoewel er ook gebieden zijn die al jaren geen regen hebben gezien. Over het weer dus geen zorgen, zweten en bakken zou het worden.
Wij sliepen in Masairi, een safarige achtige lodge net buiten het kleine stadscentrum. Wat een heerlijk begin.
De volgende ochtend werden wij al vroeg wakker. Buiten scheen volop de zon. De korte broek kon aan, de zonnebril op en liters factor 30 konden worden gesmeerd. En dan te bedenken dat we twee dagen ervoor nog tussen de met sneeuw bedekte bergtoppen en gletsjers liepen. Wat een contrast. Het stadje was erg knus met zijn zanderige weggetjes, kleine straatjes en talrijke winkels, cafeetjes en restaurantjes. Maar een dagje luieren zat er voor ons niet in. Wij moesten tickets ophalen, inkopen doen, trip boeken naar ‘valle de la luna’ en toen we dat allemaal hadden gedaan, jaja, was er nog tijd over voor wat anders leuks. Dat leuks had Ralph al snel voor elkaar. Voor ik het wist zat ik op een wildmanige viervoeter die maar wat graag zijn eigen weg bepaalde. Ook Ralph had een hittepetit tussen z’n benen maar was daar klaarblijkelijk aan gewend☺. Onze gids Victor was een ware cowboy op een zwarte hengst die zijn ros met pedante passen door de droogte liet paraderen. Zo relaxt als hij was liet hij ons volledig onze gang gaan en zo galoppeerden Ralph en ik met volle vaart door de rode rotspartijen. De omgeving was prachtig, zo ruig, zo uitgestrekt en vooral heel heet. De paden gingen af en toe zo steil om laag dat ik bang was dat die beesten hoe benen zouden breken maar na een paar uur kwamen we gelukkig weer heelhuids aan in ons stadje. Snel douchen en op naar onze volgende bestemming.

Valle de la Muerte, ook wel de Doden Vallei genoemd, heeft zijn naam te danken aan een legende. In vroegere tijden zou iedereen die deze plek trachtte over te steken zijn gestorven door hitte, droogte of uitputting. Ik keek eens opzij. Onze gids Alex, net zo rond als lang, had deze plek meerdere malen getrotseerd en blijkbaar (nog) niet het loodje gelegd. Dat stelde gerust. Vanaf het uitzichtpunt aan de rand van een kloof zag het er indrukwekkend uit. Scherpe rotspunten staken schril af tegen de enorme zandvlaktes eromheen. Sandboarding vanaf de duinen was iets wat hier bij uitstek kon. Een nadeel, beneden was je zo maar omhoog..... Wij kozen er dan ook voor de ren, spring en vlieg techniek toe te passen. Ralph was een ware acrobaat en maakte sprongen waar Louis van Gaal trots op zou zijn.
Eenmaal beneden werden wij opgepikt door ons busje. Terwijl wij naar de zwoegende mensen keken die met veel moeite hun sandboard weer de duinen op sleepten, werden wij al airconditioned verder gereden naar een andere wereld: 'Valle de La Luna'.

De Vallei van de Maan met zijn alien achtige landschap doet je zowaar denken alsof je op de maan loopt. Voor een ieder die daar wel eens is geweest een ware herkenning. NASA heeft zelfs zijn robot hier uitgetest voor deze naar Mars te sturen.
Ook al was het landschap nu al prachtig, met zonsondergang zou het nog mysterieuzer en bijzonderder zijn als we de verhalen mochten geloven. We hadden dus nog even. Mooi tijd om een aantal grotten in te duiken die zich her en der hadden gevormd. Het was alsof het gesteente met ijs was bedekt. Maar ook al ben ik blond, ijs in een woestijn kan natuurlijk niet. Even proeven... bah zout! De witte afzetting maakte het sprookjesachtig. Alle rotsen in deze vallei hadden wel iets van de zoutlaag over zich.
De grot die wij in gingen was bij de ingang aardig breed maar hoe dieper wij erin gingen hoe smaller het werd en hoe meer ik me opgesloten begon te voelen. Enige claustrofobie kwam naar boven maar Ralph deed dit al snel teniet met de opmerking "lief, als Alex er doorheen past, dan pas jij zeker". Ik keek nog eens goed naar onze 140 kg wegende gids. Daar had hij een punt!
Terwijl wij ons waagde aan een 'pita lama' (smaakte prima overigens), begon het al aardig te schemeren. Wij stonden inmiddels op een hoog uitzichtpunt starend over het maanlandschap dat prachtige kleuren begon aan te nemen. Wow, ja dit mocht je niet missen. Zo eindigde daar, genietend op een rots met de ondergaande zon, onze dag in the driest place on earth.