Torres del Poema

BAM! Hard stampte de douanier een nieuwe stempel in mijn paspoort. Goodbye Argentinië, hello Chili. De grenspost bij Cerro Castillo was niet meer dan een donker muf hok met twee loketjes en een rondhangende petroleumlucht. Buiten waaide het zo hard dat wij zelfs met onze zware tassen bijna omver geblazen werden. De bus uit Calafate had ons al verlaten en voor ons was slechts één tentje te zien waar licht brandde. Daar moesten we heen. In het koffietentje, dat tevens als souvenirsshop fungeerde, was het warm, knus en brandden de houtkacheltjes op volle toeren. Hier, in de relaxte stoelen met wollen vachtjes was het best toeven voor de komende 3 uur, wachtend op onze pick-up. Verbazingwekkend voor een plek in the middle of nowhere was dat het een komen en gaan was van reizigers, per bus, motor of auto die allemaal op weg waren naar één plek: Torres del Paine, een immens ruig en bergachtig natuurgebied in het zuiden van Chili. Een paradijs voor wandelaars. Tenminste, bij mooi weer. Het gebied kent een nogal wisselvallig klimaat waar zon binnen een paar minuten verdrongen kan worden door wolken, regen, wind en niet uitzonderlijk, ook heftige storm. Als ik uit het raampje keek vanuit mijn stoel bij het kacheltje zag ik met name het laatste. Dat wordt afzien dacht ik. Ons plan: de 'W-track', een vierdaagse hiketocht in de vorm van een W (ja zo simpel kan het zijn) die van van hut naar hut gaat, ookwel refugios genoemd.

Bij aankomst van het 'park' moesten wij ons inschrijven en kregen een video te zien ter informatie. Wat mocht wel, wat mocht niet, wat konden we verwachten, wat waren de gevaren etc. De flora en fauna kwam nog even aan bod maar behalve wat klein vogelgrut en konijnen was er niet iets waar we, wat beesten betreft, naar uit hoefden te kijken. En die poema op die poster daar dan? No worries, de poema wordt nooit gezien en staat niet voor niets bekend als de meest moeilijk te spotten wilde kat wereldwijd. Gelukkig, je zou er maar een tegen het lijf lopen.

Torres Central, onze refugio voor de eerste nacht was gezellig, groot, met overal brandende houtkacheltjes en vol met mensen die hun kleding aan het drogen waren na een regenachtige dag. Onze kamer: room 3. Hier leerden wij Ron en Liz kennen, een praatgrage enthousiaste oudere Amerikaan met zijn veel rustigere maar net zo gezellige Australische vrouw. Zij sliepen ook op kamer 3 in een van de stapelbedden en deden dezelfde route als wij. Je snapt, we zouden elkaar vaker gaan zien. Om de start alvast goed te laten beginnen kochten wij een fles lekkere rode wijn en schonken het stel een glaasje in. En wilde je tot laat blijven hangen? Jammer dan, het licht ging om 23.00 uur uit. Hikers moeten vroeg op en vroeg ontbijten. Zo is het en niet anders.

Ik deed mijn ogen open en zag licht, veel licht. De zon scheen vrolijk en buiten zag ik ineens dat de hut omgeven was door bergen. Nooit gezien door al die wolken de dag ervoor. Wow, snel eruit dan maar. Ralph mompelde nog iets over 'een paard' en 'al opgezadeld?' maar kwam er na drie keer snoozen ook uit. Ron en Liz hadden al gedoucht, waren aangekleed, hadden gegeten en stonden start klaar toen wij aanschoven voor het ontbijt. Bye, see you later guys! En weg waren de oudjes.
Een half uur later hadden wij ook de wandelschoenen aangetrokken en gingen op pad. Het weggetje kronkelde vrolijk tussen de bergen door en ging langzaamaan een beetje omhoog. Het was vroeg maar al lekker warm, we waren fris en fruitig na een goede nacht slapen en liepen al kwebbelend richting ons doel: Base las Torres. Wat me opviel was dat het zo rustig was, er waren wel wandelaars maar niet veel en grote delen waren we gewoon lekker met z'n tweeën.
We waren nog geen 20 minuten onderweg, goed doorstappend, toen ik van rechts ineens een schaduw zag. Wat was dat? Uit de bosjes kwam daar plots een groot beest tevoorschijn. Op zo'n twintig meter afstand voor ons stak het 't pad over. Ik bleef stokstijf staan. In een split second dacht ik aan een tijger maar begreep die zelfde seconde natuurlijk ook dat dat waanzin was. Die leven hier niet. Het kon maar een ding zijn: een poema!! Daar stonden wij. Voor en achter ons niemand te bekennen. Heel even gaat er een gevoel van vreugde door je heen omdat je je beseft dat dit uniek is maar al snel komt de realiteit naar boven: wij waren daar te voet en deze wilde kat is wel even net zo groot als een volwassen leeuwin. Staan blijven en niet wegrennen, dat was het plan. Totdat.... totdat het zich een kwartslag omdraaide en naar beneden dook in een houding die wij allemaal kennen. Sluipend, klaar voor een aanval kwam het op ons af. Het enige wat we nog zagen was de kop, laag boven de grond en de spitse schouderbladen die daar bovenuit staken, langzaam voortbewegend. Ergens diep van binnen kwam bij mij het gevoel naar boven dat dit niet goed was. Ralph wist het echter heel concreet in woorden te omschrijven: "lief, hij komt op ons af"! Terug dacht ik, we moeten terug. Achteruit en niet je rug toekeren. Zo liepen wij heel voorzichtig stap voor stap naar achter met maar een doel, we moeten hier weg! De poema lag inmiddels zo laag in het gras dat je het nauwelijks meer zag, maar je wist wel beter. Daar in het gras, niet ver van ons vandaan, lag een grote jager, op zoek naar eten. Plots was er beweging, een sprint en ik dacht.... dit was het dan, daar gaan we. Maar hij had het niet op ons voorzien. Voor ons schoot een haas het pad over. De poema zelf bleef echter aan de kant waar hij was, mogelijk had hij iets te pakken.
We wisten het niet. Wij waren in ieder geval niet het haasje!
Intussen kwam er een andere wandelaar aan en wij gingen er heen. Bij het woord 'poema' gingen de ogen wijd open en werd direct de omgeving afgespeurd. "Donde? Donde?", maar we zagen het niet meer. We hadden het echter ook niet zien weglopen. Was het daar nog? We bleven staan tot we met een man of 10 waren en we ons veilig genoeg voelden om het pad te vervolgen. Maar niemand durfde voorop. Toen kwam bij Ralph het oerinstinct naar boven. Hij pakte zijn zakmes en een grote stok en ging op kop, ik ernaast (aan de veilige kant wel te verstaan) en de rest volgde. De poema hebben we niet meer gezien maar de herinnering zouden we beiden niet snel vergeten. Alleen de volgende keer... de volgende keer als we er weer een zouden zien dan wilde Ralph de camera want hoe kon ik toch vergeten zijn een foto te nemen!? Tsja.... geen idee. Ik had er wel een maar in de stress was die niet helemaal goed gefocust. We hebben het tot op de pixel uitvergroot maar al wat je ziet, geen poema. Je snapt, onze dag stond in het teken van dit verhaal. En iedereen die het wilde horen heeft het gehoord en keer op keer was het effect enorm. Het was bijzonder en wij hadden het gezien!

Onderweg naar de Base Las Torres passeerden wij onze tweede overnachtingsplek, refugio Chileno. Hier lieten we onze backpacks achter en zagen dat Ron en Liz ook waren gestrand. Ron kwam naar ons toe. "Well hello there. Did you by any chance happen to see my glasses? I lost them on the way". Eh nee, geen bril, wel een poema;-).
De rest van de dag was net zo prachtig als hij begon. Met een dagrugzakje klommen wij verder omhoog in de zon. Boven bij het meer hebben we heerlijk geluncht en rond 16.00 uur zaten wij met een Pisco Sour op het bankje in de zon bij regugio Chileno te genieten. Het typisch Chileense drankje smaakte ons goed en met onze oude en nieuwe hutbewoners keken we hoe langzaam de zon achter de bergen verdween. En ergens over de vlakte van hetzelfde gebied liep onze poema in hetzelfde warme licht van deze ondergaande zon.