Naar het gat van de duivel

Het was de inheemse strijder Caroba die lang geleden de woede van God over zich af riep toen hij stroomafwaarts over de Rio Iguacu trachtte te vluchten met de beeldschone jonge vrouw genaamd Naipur. God, die deze vrouw aanbad was zo boos dat hij de rivier in tweeën spleet. Naipur viel naar beneden en veranderde onderaan in een rots. Caroba groeide als een boom over de rivier heen.
De Iguazu falls, een uitgestrekt gebied waar duizenden m3 water per seconde de diepte in klettert, 80 meter naar beneden en hierbij Brazilië van Argentinië scheidt. Wij wilden er heen! We waren echter niet de enigen.
Om 9.30 uur stonden we in een lange rij voor een kaartje om het watergeweld te gaan bewonderen. Waar de Argentijnse kant meer bekend staat om de uitgebreide wandelpaden nabij de watervallen, staat de Braziliaanse kant meer bekend om de prachtige panorama's. Wij begonnen aan de Braziliaanse kant. Het weer was aangenaam maar iets bewolkt. De regenboog en gouden pot hebben we dan ook niet gevonden. Wel 'coatis', een aardvarken met lange snuit, bontvachtje en een altijd honger buikje. Er werd om deze reden ook gewaarschuwd de beestjes niet te voeren want je zou niet de eerste zijn die met tandafdrukken in zijn arm het park verlaat. En natuurlijk heb je dan altijd mensen die toch even snel een chippie voor het beestje tevoorschijn halen. Ik had dorito's dit keer:-). Ralph vond ze heerlijk.
Na een hele middag wandelen, bewonderen en coatis pesten liepen we weer richting de uitgang. Roberto zou ons om 18.00 uur pas oppikken en zo hadden wij nog even tijd om ons te verdiepen in het leven van de toekan. Deze vogel, behorende tot de spechtensoort, heeft zijn natuurlijke habitat in het noorden van Argentinië en in het vogelpark bij de cataratas. Zijn opvallende snavel bedraagt 1/3 van zijn lichaamshelft en fungeert als koelsysteem. Echter ontdekten wij al snel dat een toekan met ochtendhumeur zijn uitsteeksel ook kan gebruiken als bijt -en hakgereedschap, iets waar je goed voor op moest passen. Kwam je zonder kleerscheuren het hok uit dan werd je beloond met gestreste flamingo's, krijsende papegaaien, elegante kraanvogels en formule 1 kolibries die je zelfs met een sluitertijd van 1/4000 niet op je camera kreeg. Rare vogels!

Toen Roberto ons op kwam halen met de backpacks achterin de wagen kwam onze 30 uur durende trip in Brazilië al weer ten einde. Vijf km verderop was de grens. Hier werden wij achtergelaten door Roberto, kregen een klopje op de schouder en gingen vervolgens te voet Argentinië binnen. Een stempel en een knikje van de douanier en het klusje was geklaard. Bij de bushalte bleven we staan wachten. We hadden een ontzettend aardige buschauffeur. Hij zwaaide vrolijk toen hij langs reed maar stopte niet. Daar stonden wij dan, bepakt en bezakt. Ralph's idee, laten we gaan liften. Omdat ik blond was en een vrouw leek het hem verstandig dat ik m'n duim opstak en niet hij, dat kon averechts werken. Toen er na 3 auto's nog geen een was gestopt riep hij "je moet wel iets beter je best doen lief, zo komen we er nooit". Ik trok m'n truitje iets omhoog en hoppa, beet! Twee mannen die na zes keer vragen in Ralph's beste Spaans nog niet snapten dat wij naar het stadje 'Puerto Iguazu' moesten wilden ons wel meenemen. Hmmmm, ik keek deze gozers van het type 'ik ben net op borgtocht vrij en grijp nu m'n kans' eens aan en bedacht dat het misschien niet zo verstandig was om in te stappen. We besloten het nog een keer te proberen. Dit keer hadden we meer geluk. Een leuk stelletje uit Brazilië die tax free kwam shoppen in het kleine stukje niemandsland wilde ons wel een stukje wegbrengen. Een nadeel, ze reden in een fiat cinquecento. Met de backpacks tot aan het plafond en Ralph in m'n nek gingen we op pad. Hierna verliep het voorspoedig. Het laatste stukje deden we met de taxi waar wij langzaam weer iets ontkreukte en zo kwamen wij halverwege de avond aan in B&B Jasy, een jungle lodge waar wij een twee verdiepingen tellende hut kregen met uitzicht op de palmbomen. Fantastisch!
We besloten het ons niet moeilijker te maken dan het is, dronken een caipirinha aan de bar en bestelden wat te eten. Ralph's ulcus was nog steeds niet geheeld en na een flesje malbec in m'n eentje te hebben verorberd was het welletjes. Morgen stond er nog meer water op het programma. En dit keer niet alleen van een afstand!

De wekker ging vroeg, de vogeltjes floten en Ralph zag er uit alsof hij de mazelen had. Hij zat onder de muggenbulten. Het waren blijkbaar alleen de vrouwtjes die zich op onze kamer hadden verschanst want ik had nergens last van. Ons plan was om eerder bij de ingang van het park te zijn dan aan de Braziliaanse kant zodat we de rij zouden ontwijken. Echter, dit keer was het tamelijk rustig, misschien wel omdat de weersverwachting regen en onweer voorspelde.
Bij de kassa zagen we dat de entree kosten voor een Argentijn 110 pesos waren, voor een niet-Argentijn 180 en voor een non 20. Even heb ik nog overwogen om me voor te doen als non maar bij de gedachte dat het meest overdonderende deel van de cataratas ook wel ‘The Devil’s Throat’ wordt genoemd heb ik hier toch maar van af gezien. Twintig pesos voor een one-way-ticket vond ik net te veel.
Eenmaal binnen namen we het boemeltreintje direct naar het duivelse gat in de hoop dat wij dit nog met droog weer zouden kunnen aanschouwen. Op het uitkijk platform bleek dit een onhaalbare missie. De mist, stoom en nevel werd door het monster met een geweld utgespuwd en toegeblazen en enkel als het diep ademhaalde gaf het een moment relatieve droogte. Maar wat een geweld, wat een kracht, wat een overweldigend gevoel gaf het hier te staan. Onze Canon camera heeft inmiddels wel zijn eerste zwemles gehad maar gelukkig, hij doet het nog.
Toen wij terugwandelden zagen we in de verte de donkere wolken ons al tegemoet komen. En tsja….bij de eerste spetters was het gebeurd, de lucht bleef grijs, de paden werden steeds rustiger en onze tocht langs de watervallen was de rest van de dag gezellig in de regen. Desondanks genoten wij van de uitzichten en verbaasden wij ons over de de hoeveelheid, uitgebreidheid en nabijheid van de cataratas.
En alsof we nog niet nat genoeg waren, het leek ons geweldig om in een speedboot onder de watervallen door de varen, een 15 minuten durende excursie die niet gemist kon worden. Dit was het moment dat onze net aangeschafte poncho van 7 euro toch nog goed van pas kwam. Wij hesen ons in het stuk plastic, gingen vol goede moed in de boot zitten, scheurde onder die watervallen door en kwamen er net zo doorweekt uit als de mensen zonder poncho. Top!

Gedoucht, warm en droog zaten wij die avond in het romantische restaurantje ‘Bocamora’ met kaarslicht en uitzicht over de Rio Iguacu. De steak die Ralph op zijn bord kreeg was naar eigen zeggen de beste die hij ooit had gehad. En we hadden nog 3 weken te gaan. Dat wordt dus afzien☺. Mijn bewondering voor Ralph zijn vermogen om binnen een paar dagen al aardig wat spaans te spreken werd die avond op de proef gesteld. Ik hoef denk ik niemand te vertellen dat men in deze taal de ‘V’ als een ‘B’ uitspreekt en de ‘J’ als een ‘H’. Bij het vragen van de rekening probeerde Ralph de aandacht van de ober te trekken op de volgende manier: “Schlllllinor, schllllinor, schlllllinor……..” waarbij het speeksel in de rondte vloog en hij me deed denken aan het slissende knaagdiertje van de film ‘Ice Age’ die duidelijk een splaakgeblek heeft. De ‘schllllinor’ gaf echter geen sjoege en liep met een stalen gezicht voorbij. Je kon me opvegen, de tranen gingen over m’n wangen en Ralph keek me aan met een blik alsof hij zich afvroeg waarom men hem nu niet verstond. Eenmaal bijgekomen van het lachen vroeg ik de senor om la cuenta en konden wij terug naar onze lodge. Morgen zouden wij de cataratas achter ons laten en op weg gaan naar de stad van de muziek en de tango: Buenos Aires