En weg was hij…..
Door: Renee
Blijf op de hoogte en volg Renee
12 Maart 2014 | Argentinië, El Chaltén
El Chalten, een hikersparadijs in het noorden van Parque Nacional Los Glaciares. Met de ochtendbus vanuit El Calafate bereikten wij dit schattige dorpje met zijn kleurige huisjes gelegen in het dal tussen enorme bergen met witte sneeuwtoppen. Het was zonnig en in de verte waren de drie pieken van de 3405m hoge mount Fitz Roy al zichtbaar. Wow, wat een uitzicht! Omdat deze prachtige kale rots het merendeel van het jaar in de wolken gehuld is bedachten wij dat het misschien wel een goed plan was om gelijk bij aankomst de hike te maken naar 'Laguna de los tres', een meertje dat zich aan de voet van de berg bevindt. Afstand 25 km, geschatte wandeltijd 8 uur. We moesten dus vaart maken. Maar no problemo, als een stel berggeiten snelden wij omhoog. Om 12 uur gingen we van start en 3.5 uur later waren wij boven. Dat het laatste stuk bijna 90 graden omhoog ging, de zon lekker scheen en wij de flesjes onderweg niet hadden bijgevuld met gletsjerwater zorgde ervoor dat ik op de top bijna m'n hoofd in het meertje had gestoken om het leeg te drinken. Gelukkig was er een stel gezellige dutchies die dit doorhad en mij konden verblijden met een kop thee waar helaas het zakje van stuk was. Resultaat: een bek vol prut. Jummie.
Rutger en Ellis bleken zeer aangenaam gezelschap en tevens rasechte carnivoren zodat zij het geplande pannenkoeken bakken die avond lieten voor wat het was en wij gezamenlijk aanschoven bij El Viejo Nando voor een goede steak.
Na een tweede dag hiken, naar Cerro Torres dit keer, brak het moment aan waarop Ralph zich al de hele vakantie had verheugd. Als een kind, zo blij was hij. Wij zouden gaan paardrijden. Bij estancia El Relincho, een half uur van El Chalten, stonden ze klaar. Zes stuks. Ralph, die nog maar 1x in zijn leven op een paard heeft gezeten wilde er graag een met karakter. Dus wat zeg je dan, inderdaad, dat je zeer ervaren bent zodat je niet de sloomste van het stel krijgt. Dat heeft hij geweten. Het werd Obelix, een jong fel eigenwijs paard met een litteken op zijn kont dat was overgebleven na een aanval van een poema.
Terwijl ik op de rug van Ken kroop, een enorm groot geval, zag ik in mijn ooghoeken al iets voorbij flitsen wat leek op de blauwe jas die net nog naast me stond. Het was Ralph. Zigzaggend over de vlakte probeerde hij de bedieningsknoppen van Obelix te vinden waarbij hij maar een doel had: zitten blijven. Hij ging van links naar rechts, sprong over boomstronken heen en galoppeerde meerdere malen de groep voorbij. Uiteraard, zoals hij later zelf verkondigde, had hij vanaf het begin alles strak onder controle:-). Op zijn gezicht een grijns van oor tot oor, hij vond het geweldig. De tocht was ruig, ging langs bossen en door beekjes, over vlaktes en steile hellingen met om ons heen hoge besneeuwde pieken die grillig uitstaken.
En Ralph? Die heeft uren lang het pad niet gevolgd. Was er een berg dan stond hij er boven op, kon je hard dan gaf hij de sporen, ja hij en Obelix waren grote vrienden geworden. Sinds die dag wordt aan het begin van elke hike standaard de vraag gesteld "lief, moeten we echt zelf lopen of hebben ze hier ook paarden"? Tsja.... De komende dagen zouden wij alles toch echt op onze eigen hoeven moeten doen.
Rutger en Ellis bleken zeer aangenaam gezelschap en tevens rasechte carnivoren zodat zij het geplande pannenkoeken bakken die avond lieten voor wat het was en wij gezamenlijk aanschoven bij El Viejo Nando voor een goede steak.
Na een tweede dag hiken, naar Cerro Torres dit keer, brak het moment aan waarop Ralph zich al de hele vakantie had verheugd. Als een kind, zo blij was hij. Wij zouden gaan paardrijden. Bij estancia El Relincho, een half uur van El Chalten, stonden ze klaar. Zes stuks. Ralph, die nog maar 1x in zijn leven op een paard heeft gezeten wilde er graag een met karakter. Dus wat zeg je dan, inderdaad, dat je zeer ervaren bent zodat je niet de sloomste van het stel krijgt. Dat heeft hij geweten. Het werd Obelix, een jong fel eigenwijs paard met een litteken op zijn kont dat was overgebleven na een aanval van een poema.
Terwijl ik op de rug van Ken kroop, een enorm groot geval, zag ik in mijn ooghoeken al iets voorbij flitsen wat leek op de blauwe jas die net nog naast me stond. Het was Ralph. Zigzaggend over de vlakte probeerde hij de bedieningsknoppen van Obelix te vinden waarbij hij maar een doel had: zitten blijven. Hij ging van links naar rechts, sprong over boomstronken heen en galoppeerde meerdere malen de groep voorbij. Uiteraard, zoals hij later zelf verkondigde, had hij vanaf het begin alles strak onder controle:-). Op zijn gezicht een grijns van oor tot oor, hij vond het geweldig. De tocht was ruig, ging langs bossen en door beekjes, over vlaktes en steile hellingen met om ons heen hoge besneeuwde pieken die grillig uitstaken.
En Ralph? Die heeft uren lang het pad niet gevolgd. Was er een berg dan stond hij er boven op, kon je hard dan gaf hij de sporen, ja hij en Obelix waren grote vrienden geworden. Sinds die dag wordt aan het begin van elke hike standaard de vraag gesteld "lief, moeten we echt zelf lopen of hebben ze hier ook paarden"? Tsja.... De komende dagen zouden wij alles toch echt op onze eigen hoeven moeten doen.
-
23 Maart 2014 - 17:40
B En A:
Tjonge, er lijkt een gaucho verloren te zijn gegaan aan Ralph! Had wel graag een paar foto's gezien en nog liever een filmpje.......En geen woord over zadelpijn? Kan me bijna niet voorstellen dat jullie dat bes-paard (toepasselijk woord in deze context ofwel konttekst? Ook heel toepasselijk) is gebleven. Enfin, jullie lijken je niet te vervelen. Liefs van ons. -
23 Maart 2014 - 18:26
Olga:
Tjee, Ralph, doet me denken aan je vader, die er in Egypte ineens op een kameel vandoor was! Was ook zo'n geweldige cowboy! -
23 Maart 2014 - 20:21
Renee De Groot:
Zadelpijn en ander mannelijk leed moet je Ralph vragen mam:-). Filmpjes hebben we, zal ze thuis laten zien. En Olga, als je bij 'foto's' kijkt zie je er meer he….hier worden er maar 20 getoond (net als bij de andere verhalen). Tot snel. -
24 Maart 2014 - 21:29
Laura:
Is wist niet dat Ralph zo'n cowboy was. En ik sluit me aan bij B. We willen een filmpje :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
