Een nieuw rijst-verslag

Kedeng kedeng, kedeng kedeng.... kilometers spoor vliegen onder ons door. De nachttrein naar Lao Cai. We deelden onze vierpersoons slaapcoupé met een goedlachs Vietnamees koppel. Veel verder dan lachen kwamen we ook niet want ze spraken geen woord Engels en ons Vietnamees kwam niet verder dan "hai bia": twee bier. Maar gelukkig, de mobiele telefonie van tegenwoordig spreekt alle talen. Via google translate kwamen wij er achter dat ze die dag net getrouwd waren. Jeetje, dat betekende dus ook dat dit hun huwelijksnacht was. Gelukkig had ik m'n oordoppen mee;-)
Terwijl het liefdeskoppel zich met z'n tweeën onder een deken verstopten, waren wij het na wat schuif- en plet pogingen eens dat twee Hollanders in een klein Vietnamees bedje toch echt te krap was. Ik verplaatste mij naar boven. Een zeer goede keus bleek al snel. De temperatuur steeg, het zuurstof gehalte daalde flink en bij elke bocht werd ik bijna mijn hoogslaper uit geslingerd. Je snapt, ik kwam über fit aan, 9 uur later. Het was 5.35 uur in de ochtend.

Met kleine oogjes werden wij via een slingerend bergweggetje naar Sapa gebracht. Ralph begon langzaam aan net zo groen te zien als zijn omgeving maar 't stond hem aardig. Sapa: een klein knus stadje hoog in het noorden van Vietnam, bekend om haar prachtige rijstvelden die glooiend tussen het berglandschap verweven zijn. Het werkseizoen op het land loopt van mei tot en met september waarbij de buffels het land omploegen en de vrouwen met manden of kind op de rug rijst planten en oogsten. Nu, in januari, was het winter en koud. De jassen konden dus aan.

Wij gingen op pad met Chung, onze privé gids voor de komende dagen.
Eindeloze gelaagde rijst plateaus (zonder rijst) kwamen voorbij. Ze waren veelal verlaten met hier en daar een os baggerend door het water maar ook dat had een bepaalde charme. Nog indrukwekkender waren onze tochten door de talloze dorpjes, verspreid over het gebied. Verschillende minderheden als de White H'mong, Black H'mong, Red Dzao, Tay en Xa Pho hadden ieder hun eigen leefstijl, gewoonten, kledij en uiterlijk. De huizen bestonden vaak uit een paar planken hout, de grond als vloer, een kookplek waar een ketel of wok boven een brandend vuurtje hing, zakken rijst op 'zolder', een bed van stro en een wasplaats. Rondom het huis liepen overal kippen, varkens, een enkele geit, eenden, honden en ossen. In een van de dorpjes hadden ze drie kooien staan: een met kippen, een met eenden en een met een hondje. Ik vroeg Chung of die laatste ook voor consumptie bedoeld was. Hij knikte. Arm beest.
Het leken de middeleeuwen wel. De mensen waren zelfvoorzienend, haalden inkomsten uit handel in rijst cardamom of zilver. De mannen bouwden huizen of reden rond op brommers. De vrouwen zaten allemaal te borduren. Hoe beter je dat kon, hoe meer kans je had op een man met aanzien en geld. Ik keek eens opzij. Borduurde ik zo slecht? Naast mij stond een verschrompeld mannetje met 1 tand. Nee, het is maar goed dat wij andere tijden kennen.
Op de leeftijd van 14-15 jaar worden de meisjes uitgehuwelijkt. Gemiddeld worden er 2 ossen betaald voor een mooie vrouw en 1 os als je een scheefstaand oor of kromme neus hebt. Daarna gaat het los en heb je voor je twintigste minstens twee baby's gebaard. Wij ontmoetten dan ook heel wat over-over-over-overgroot oma's. Toch waren ze oprecht erg vriendelijk, mochten we in hun huizen kijken en werden we om 9.30 uur 's ochtends uitgenodigd om een borrel rijstwijn te drinken. Dit zelfgebouwen goedje ruikt naar spiritus en smaakt net zo. Hoe meer je dronk, hoe meer mensen er om de tafel kwamen zitten, alhoewel zo leek het.

Drie dagen lang liepen wij rond zonder een toerist te zien. Behalve bij onze tweede accommodatie, de Topas Ecolodge, daar was nog een gezin. Wat een prachtige lokatie was dat. Vanaf het balkon van je lodge keek je uit over het dal en de bergen waar een blauwe gloed over heen leek te dwalen. Biertje erbij en het vakantie gevoel was helemaal compleet.

Vanaf Sapa werden wij weer terug gebracht naar Lao Cai waar de nachttrein op ons wachtte. Even leek het alsof we de coupe voor ons twee zouden hebben maar net voor vertrek werd er op de deur geklopt. En wie staken daar hun hoofd om de hoek, precies, onze Vietnamese vrienden van de heenweg. Het was een gezellig weerzien en al Google translatend gingen wij op weg, terug naar Hanoi.